و کسی گفت به من:

 آب را گل نکنید
پدرم در خاک است

زندگی می‌گذرد

کاش یک فاتحه مهمان شقایق باشیم

و زمین کوچک نیست

دل ما تنگ و نفس سنگین است

کاش میشد آموخت که سفر نزدیک است

خاطر خاطره‌ها را نبریدش از یاد

زندگی می‌گذرد 

کاش یک فاتحه مهمان شقایق باشیم 

...اکنون " هایم ، طعم دیروز می دهند "

مثل ته مانده ی چای...

ته مانده ی چای جوشیده

در فنجان پدر...

"برگرفته از سکوت خیس"

کسی چه میداند...
من...
امروز...
چندبار فرو ریختم...
چندبار دلتنگ شدم...
از دیدن کسی که...
فقط پیراهنش شبیه او بود...