می گفت به پرنده ها می مانَد. یکی مثل همین پرنده های مهاجری که سردی سرزمین شان را می گذارند و می آیند به امید یک جنوب گرم...و ما اصلن نمی فهمیم که کی آمده اند و نشسته اند کنج ایوان خانه ی ما...اما آن ها آمده اند. گوشه دنج ایوان مان را دیده اند. پسندیده اند...رفته اند، آهسته آهسته...چوب های خشک آورده اند...آرام برای خودشان لانه ساخته اند...خوابیده اند و بیدار شده اند...تخم گذاشته اند...تخم هایشان را جوجه کرده اند...برای جوجه هایشان غذا آورده اند...با پرواز جوجه هایشان عشق کرده اند... و آسمان خانه ی ما پُر شده از پرنده هایی که مال سرزمین ما نبودند...آمدند و ماندند و ما حتی ندیدیم شان!

*می گفت:" شیطان مثل پرنده می ماند...یکی مثل همین پرنده های مهاجر...آرام در دل هایمان لانه می سازد برای خودش و جوجه هایش! "