ای فرزند آدم!

 توشه فراوان  برگیر که راه  دور  است و بار سبک کن که صراط باریک است.

عمل خویش با خلوص آمیز که نقد کویت بصیر است.

خواب خویش بهر گور بگذار و فخر خویش بهر هنگام ارزیابی کارت و

لذت هایت را بهر بهشت نه، بهر من باش، بهرت خواهم بود.

با کوچک شمردن دنیا به من نزدیک شوی و از آتش دور.

آنکس را که در وسط دریا کشتی اش شکسته است و به تخته ای آویخته، خطرش بیش از تو نیست، چه تو بر گناهان خویش یقین داری و در معرض خطر اعمال خویش.

(برگرفته از کشکول شیخ بهایی)